Geboren in Australië, opgegroeid in Duitsland als zoon van een predikant en

gevestigd in een van Europa’s meest liberale landen - Nederland - met een

Amerikaanse partner, is Efraim geen onbekende in het verscheurd worden

tussen verschillende werelden; religieus en seculier, traditioneel en modern,

kosmopolitisch en kalm.

De komst van zijn nieuwe kind leidde tot een geheel nieuwe kijk op het leven,

die zich ontwikkelde tot de muziek die u gaat horen.

Muzikaal gezien wordt deze diverse en introspectieve reflectie geleverd door

de lens van een aantal serieuze jazzreferenties. Met meer dan een

decennium aan toeren op zijn naam, was Efraim een product van enkele van

'

s werelds meest prestigieuze conservatoria, waar hij afwisselend studeerde;

aan de Manhattan School of Music, het Conservatorium van Enschede en

het Conservatorium van Amsterdam. Zoals opgemerkt door All About Jazz,

"verbindt zijn master onderzoek naar de muziek van de grote

drumvernieuwer Tony Williams hem met de progressieve stroom van de

Amerikaanse jazz.”

Het kernkwartet op de plaat bevat een A-lijst van Nederlandse artiesten, met

Suzan Veneman op trompet, Daan Herweg op piano en Hendrik Müller op

contrabas. Het getuigt van zowel de originaliteit van de composities als de

verbinding tussen de muzikanten, dat de muziek zo gemakkelijk vloeit,

waarbij ze op het koord loopt tussen het nemen van risico's en

toegankelijkheid.

Overal lijkt de muziek inderdaad tussen werelden te duiken, van slapeloze

nachten en een vreugdevol nieuw begin tot gouden zonsondergangen en

beelden van de natuur.

Wellicht het beste samengevat door het nummer ‘One Who Brings The

Light', genoemd naar zijn zoon Abera, bewijst het album zowel een

fascinerend uitje van de hedendaagse Europese jazz als een oprecht

eerbetoon aan de volgende stap in Efraims leven.

Jazzism schrijft over zijn album:

Dat zijn hart bij het drummen ligt haal je uit de vele tempowisselingen in de

vooral melodieuze composities. Hoe je componeert vanuit de drumkit hoor je

in het nummer “Shout It Out”. Efraim schreef de nummers ook op de huid

van zijn instrumentalisten. Variatie voert op dit album de boventoon. Allerlei

stijlen komen langs en dat maakt het geheel fris en toegankelijk: het beurt je

gemoed op naar een aangenaam niveau.”